"\u041c\u0430\u043c\u0430 - \u043d\u0430\u0441\u0442\u0430\u045e\u043d\u0456\u043a, \u043c\u0430\u043c\u0430 - \u043a\u0456\u0440\u0430\u045e\u043d\u0456\u043a"
Усяго некалькі дзён аддзяляе нас ад свята тых людзей, якія ідуць з намі па жыцці на працягу 11 школьных гадоў.
Гэта – настаўнікі, і ў нядзелю – свята для іх. Таму сёння ў нашым класе з гэтай нагоды мы сустракалі не зусім звычайных людзей. Незвычайным было тое, што так знаёмыя нам дырэктар школы Святлана Яўгеньеўна і яе два намеснікі – Алена Пятроўна і Алена Эдуардаўна – сапраўды былі гасцямі, а не адміністратарамі, якія кантралюююць настаўніка і вучняў на ўроку.
Ніхто адразу не нараджаецца ні настаўнікам, ні завучам, ні дырэктарам. Найперш немаўлятка, дашкольнік і школьнік, студэнт і малады спецыяліст. А ўжо потым сябе праяўляюць у якасці кіраўніка і адпаведна з’яўляецца пасада.
Нам цікава было ўбачыць, што нашы кіраўнікі – спачатку мамы для сваіх дзяцей, жонкі – для мужоў і дочкі – для сваіх бацькоў. Яны маюць цікавыя захапленні – маляванне, турызм, любяць гатаваць розныя прысмакі для сваіх блізкіх.
Настаўніцкая прафесія – творчая, можа, таму любоў да творчасці перадалася іх дзецям, якія таксама захапляюцца маляваннем, бісерапляценнем, вырабам мыла і прыгожых магніцікаў для кухні, мадэліраваннем адзення.
Мы зразумелі, што кіраўнік – звычайны чалавек, які мае сям’ю, дзяцей, хварэе, як і ўсе, мае нейкія праблемы, радасці і трывогі. Але гэта застаецца за парогам кватэры. У школу ідзе чалавек, у галаве якога – толькі ўрокі і кантрольныя, АВР і макулатура, педагагічныя саветы і нарады.
Таму мы віншуем наш трыумвірат і ўсіх настаўнікаў школы з прафесійным святам і жадаем ім усяго найлепшага.